برای عرفانی که چراغ زندگی اش برای همیشه خاموش شد...

نمی‌دونم چرا خودت رو ازمون گرفتی. فکر می‌کردی کسی یادت نمی‌کنه ولی ببین چقدر سراغت رو می‌گیرن همه. کاش بودی. کاش بودی و می‌دیدی چقدر همه دوستت دارن. جای خالیت اینجا، توی همه‌ی وبلاگایی که "تو" قالبشون رو درست کردی، حس میشه عرفان...

+ لطفا برای شادی روحِ عرفانِ عزیز، فاتحه‌ای قرائت کنید.
+ ممنون از فاطمه‌ی عزیزم که از همون سال دنبال سرنخی از دوستمون بود و اگه پیگیری‌هاش نبود، شاید تا ابد، در گردابِ بلاتکلیفی، گرفتار می‌موندیم.